Διαγωνισμός διηγήματος και ζωγραφικής εμπνευσμένα από τα Χριστούγεννα  (21-12-2023)

Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος που δημιουργεί χαρούμενα συναισθήματα και ευχάριστη διάθεση, ιδίως στα παιδιά, που τα συνδυάζουν με γλυκές εικόνες και παιδικές αναμνήσεις. Συνενώνοντας αυτά τα στοιχεία και προσπαθώντας να κινητοποιήσει τα ιδιαίτερα ταλέντα των παιδιών μας, το σχολείο μας, ενόψει των Χριστουγέννων,  διενήργησε ενδοσχολικό λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός αυτός διήρκησε ολόκληρο το Δεκέμβριο και η ανταπόκριση από τα παιδιά ήταν αξιοθαύμαστη. Οι μαθητές  ξεδίπλωσαν τις εκφραστικές τους  ικανότητες και συνέγραψαν πεζά κείμενα, αλλά και ποιήματα, απλά αριστουργήματα! Απέδειξαν ότι όταν δεν έχουν την πίεση των μαθημάτων γράφουν  με έμπνευση και κέφι. Το αποτέλεσμα είναι απλά φανταστικό! Πέρα από το λογοτεχνικό κομμάτι του διαγωνισμού, υπήρχαν εξίσου αξιοζήλευτες ζωγραφικές απεικονίσεις της φαντασίας τους. Τα παιδιά που πήραν μέρος στη δημιουργική γραφή με γραπτά κείμενα ήταν οι: 1) Ταχταλίδου Μαριλένα, 2) Δογραματζίδου Νικολέττα, 3) Φλάβιο Μπίτσι, 4) Δημοπολούλου Ελένη, ενώ στο κομμάτι της ζωγραφικής συμμετείχαν οι 1) Ντρεκ Πιέτρι, 2) Μαρία Σιδηροπούλου, 3) Νεκταρία Αληφραγκή, 4) Γιώργος Ματθαιόπουλος, 5) Σαβίνα  Παπαχρήστου, 6) Νικολέττα Ρηγούλη, 7) Κυριάκος Μπουκιστιάνος, 8) Ανδριάννα Κοντογιάννη, 9) Φλάβιο Μπίτσι, 10) Κατερίνα Μπογατίνη, 11) Ραφαέλα Θεμελή.

Αξίζει να παραθέσουμε ένα μικρό  απόσπασμα από δύο εντυπωσιακά κείμενα.

 Μαριλένα Ταχταλίδου : «…Όταν είσαι νέος ο ενθουσιασμός σου να ζεις όλο και περισσότερα, όλο καινούργιες εμπειρίες και πρωτόγνωρες στιγμές, αυτή η ανάγκη σου να τα κάνεις όλα, να τα ζήσεις όλα, να τα νιώσεις όλα, καμιά φορά σε κάνει αχάριστο στα καθημερινά αγαθά της ζωής. Στα "αυτονόητα" που, όμως, ποτέ δεν είναι αυτονόητα. Καμιά φορά αυτός ο ενθουσιασμός σε συνεπαίρνει και ξεχνάς ή μάλλον καλύτερα χάνεις το πραγματικό νόημα της ευτυχίας. Η ευτυχία είναι τόσο απλή, μα το νεανικό μυαλό σου την πιστεύει τόσο περίπλοκη, σαν ένα άπιαστο όνειρο, ένα αστέρι που πάντοτε συναντάς απέναντί σου και προσπαθείς να πιάσεις, αλλά ποτέ δεν το φτάνεις. Αλλά είναι τόσο απλή….»

Νικολέτα Δογραματζίδου: «…- Πατέρα πως και σε άφησαν να φύγεις;

- Αχ κοριτσάκι μου! Ούτε και εγώ ξέρω. Ξαφνικά μου είπαν ότι μου δίνουν άδεια μέχρι αρχές του νέου έτους.

- Ο «Άγιος Βασίλης» σε βοήθησε πατέρα! Εγώ του το ζήτησα για να σε έχω κοντά μου αυτή την μέρα.

- Σε πιστεύω, τίποτα δεν είναι αδύνατο να γίνει αν έχεις πίστη μέσα σου.

- Όταν έφυγες για τον πόλεμο έχασα την πίστη μου και κλείστηκα στον εαυτό μου.

- Αλήθεια είναι, δεν είχε όρεξη για τίποτα και με το ζόρι μου μιλούσε. Τώρα που σε είδε φτιάχτηκε η διάθεσή της. Είπε η μητέρα.

- Γιατί πριγκίπισσά μου;

- Γιατί θύμωσα που σε πήραν από το σπίτι και δεν θα είμασταν όλοι μαζί για να γιορτάσουμε τα Χριστούγεννα.

- Τώρα είμαι εδώ και ακόμα μπορούμε να γιορτάσουμε. Είπε ο πατέρας.

- Έχεις δίκιο! Ακόμα δεν τελείωσε η μέρα. Είπε με χαρά η Μαρία.

- Έλα πάμε να βοηθήσουμε την μητέρα σου με τις ετοιμασίες για το βράδυ.

Έφτασε το βράδυ, όλα ετοιμάστηκαν. Κάθισαν οικογενειακώς για να φάνε, όπως κάθε χρόνο. Όλα ήταν κανονικά λες και δεν είχε συμβεί τίποτα, λες και δεν υπήρχε πόλεμος. Μόλις τελείωσαν με το φαγητό βγήκαν έξω για να παίξουν με το χιόνι, παρά την απαγόρευση της κυκλοφορίας, η οποία εκείνο το βράδυ ήταν σαν να μην ίσχυε, αφού όλοι ήταν έξω. Ξαφνικά στον ουρανό την ώρα που έπαιζαν με τα χιόνια μια φιγούρα εμφανίστηκε με κόκκινα ρούχα και ένα ιπτάμενο έλκηθρο και άρχισε να ρίχνει από αυτό δώρα για όλους. Τότε κατάλαβε η Μαρία ότι ήταν ο «Άγιος Βασίλης» αυτός που πετούσε τα δώρα. Αυτό το γεγονός το σύνδεσε με τη δικιά της ευχή, η οποία, όπως και κάθε χρόνο, πραγματοποιήθηκε. Πίστευε ότι ακόμα και την άδεια του πατέρα της εκείνος την κανόνισε, για να μπορέσει να εκπληρώσει την ευχή που του είχε τηλεγραφήσει. Γύρισε και είπε στον πατέρα της

- Είδες; Στο είχα πει ότι πίσω από όλα είναι ο «Άγιος Βασίλης»! Και μετά από αυτή τη φράση μπήκαν στο σπίτι για να πάνε να κοιμηθούνε. Εκείνο το βράδυ και όλα τα υπόλοιπα, που έμεινε ο πατέρας στο σπίτι, κοιμόταν όλοι μαζί για να νιώθουν ενωμένοι.

Η Μαρία μετά από εκείνα τα Χριστούγεννα δεν ξανά έχασε την πίστη της, γιατί ήξερε ότι πάντα αυτή την άγια μέρα θα γινόταν όλα έτσι όπως τα είχε ονειρευτεί. Δεν έπαψε να πιστεύει ποτέ στον «Άγιο Βασίλη» ακόμα και όταν μεγάλωσε, γιατί δεν ξέχασε ποτέ το καλό που την έκανε εκείνα τα Χριστούγεννα του 1940, μέσα στην αντάρα και την φοβία του πολέμου. Με τη σειρά της έμαθε στα παιδιά της να τον πιστεύουν όσο άσχημες και αν ήταν οι καταστάσεις που ζούσαν. Και έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.»

Έργο της Κατερίνας Μπογατίνη